Morogoro en de Uluguru mountains

Een weekendje morogoro

Zo eindelijk is het zo ver, wij gaan iets meer van het land zien. Monica had belooft ons mee te nemen naar Morogoro. Monica is een soort van de directrice van het ziekenhuis, ze regelt veel voor het ziekenhuis maar zorgt ook voor ons. Ze is ons vaste aanspreekpunt voor waar we willen werken en als er iets is. Het is een ongelooflijk lieve vrouw die als een moeder voor ons voelt.

En zo namen we dus op vrijdag ochtend om 7 uur de bus. Ja uitslapen kunnen we hier toch niet meer. We zaten net geïnstalleerd in de bus toen iemand ons kwam vertellen dat de bus het niet meer deed, terwijl die nog geen 5 min geleden gewoon was komen aanrijden. Dus hop wij in een ander klein busje. Dit busje noemen ze een Naoh, een van de kenmerken van dit busje is dat het pas vertrekt als het vol is. En met vol bedoelen we dan ook echt vol. Elke vierkante centimeter moet benut zijn en er worden in het gangpad stoelen uitgeklapt zodat daar ook nog mensen kunnen zitten. Daarnaast nemen sommige mensen ook veel bagage mee. Gerust een zak aardappels van zo'n 40 kilo. Deze liggen dan op een plek waar eigenlijk je voeten kwijt moet. Zo vertrokken we met een busje dat afgeladen was. De rit duurde bijna 3 uur, want ja zo'n afgeladen busje rijd natuurlijk niet zo hard. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht in het Mikumi nationaalpark, een soort van safari dus. We hebben giraffen, olifanten, antilopen, apen en een bizon gezien.

En toen het busstation in Morogoro, het lijkt wel een soort van mieren hoop. je bent de bus nog niet uit of ze beginnen naar je te roepen of je iets wil kopen. Ze verkopen daar echt alles. En als ze je niet iets proberen te verkopen dan duwen ze je bijna een andere bus in terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. Gelukkig hadden wij onze redder in nood Monica, ze bracht ons buiten het bus station naar een andere bus toe die ons naar het centrum van Morogoro bracht. Het centrum is een gezellige drukke plek, waar veel kleine winkeltjes en kraampjes zijn. Samen met Monica liepen we er door heen, zij moes gelijk wat dingen regelen voor haar zorgverzekering. Hoe dit hier precies hier zit weten we niet. We weten wel dat de meesten mensen hier niet verzekert zijn. Monica komt overal mensen tegen die ze kent en dat is voor ons soms ook handig. Zo hebben we via een vriend van haar weer een gids kunnen regelen die ons op zaterdag mee wilde nemen het Uluguru gebergte in. We hebben nog monica's nicht je van school gehaald die vakantie had en toen was het al weer tijd om naar ons hotel te gaan. We sliepen in hotel Oasis, een prachtig luxe hotel met een zwembad.

Toen we net ons avond eten besteld hadden werd lisette gebeld door de man die een gids voor ons geregeld had. Hij zou even komen vetellen waar we onze gids konden vinden. Lisette liep wel even naar buiten, Zat ik daar in mijn eentje te wachten ze bleef wel bijna een half uur weg. Ik dacht bijna dat ze gekidnapt was. Maar gelukkig kwam ze net terug voordat ons eten geserveerd werd. Die man had het haar niet verteld maar haar meegenomen in de auto en haar laten zien waar we moesten zijn.

Zaterdag zijn we samen met onze gids de bergen in getrokken. Onze gids was een gezellige man die een klein beetje engels sprak. En hij dacht ik neem die meiden wel even mee naar boven. Nou we hebben daar lopen zweten en lopen puffen. Onze conditie liet ons een beetje in de steek. Het pad liep erg steil om hoog en was niet overal even goed begaanbaar. Maar langs de hele weg wonen mensen in kleine hutjes, die op een stukje berg een stuk landbouwgrond hebben. Ook hoorde we regelmatig motors achter ons, die dan met een nood gang omhoog kwamen. Als je er naar keek zou je bang zijn dat ze achterover zouden vallen zo steil waren sommige stukken. Maar ja hier doen ze niet ze moeilijk. Na een goede 2 uur klimmen kwamen we bij een prachtige waterval aan. Hier konden we heerlijk even uitrusten en afkoelen. Jammer genoeg hadden we onze badkleding niet bij ons. Maar we willen deze tocht zeker nog een keer maken. Daarna terug naar beneden, toen we dachten dat we er bijna waren. Wilde onze gids ons iets laten zijn dachten we, maar dit bleek een soort van klauter parkoer over rotsen en rivieren. En we waren eigenlijk al gesloopt. Maarja het was wel echt mooi en leuk om te doen. Toen we beneden aankwamen was onze gids zo lief om 2 motoren voor ons te regelen die ons terug naar ons hotel brachten. Heerlijk even zitten! En zo zaten onze 2 daagjes weg al al weer op, we moesten nu zelf uitvinden welke bus ons terug moest brengen en dat viel gelukkig niet tegen. We voelen ons al redelijk thuis hier in Tanzania we raken er zelf gewend aan dat er dieren mee gaan in onze bus. Terug nam een man 2 levende kippen mee in een jute zak.

zie ook ons leuke filmpje 😛