Mannenverhalen en eertse keer mobile clinic!

Hey lieve volgers,

Vandaag moet ik beginnen met wat minder leuk nieuws. Vorige week vertelde we jullie dat we op de kinderafdeling zaten en dat we daar een ziek kindje hadden met hersenvliesontsteking. Afgelopen woensdag is dit kleine kindje van 8 maanden overleden. Er waren hier geen behandelingen meer voor dit kindje, en het was te ziek om nog te vervoeren naar een ander ziekenhuis.

Dan deze week. Maandag zijn we gestart op de mannen afdeling. We waren echt benieuwd wat we hier weer zouden mee maken. Op elke afdeling is het toch weer heel anders. Nou het eerste wat ons maandag al opviel was de leeftijd van de patiënten hier. Meer als de helft van de mannen waren namelijk eigenlijk nog jongens. Ze waren tussen de 16 en 20 jaar. De arts kwam al snel en we kregen hier uitgebreid uitleg over. Deze jongens willen allemaal gewoon geld verdienen. Ze kopen een tuktuk of een motor en gaan hier mee andere mensen vervoeren. Dit zonder dat ze een rijbewijs hebben, want dat kan je pas halen als je 18 ben, en je mag pas passagiers vervoeren als je 25 ben. Ze gaan dan zonder enige ervaring de weg op. Hier mee gebeuren ongelofelijk veel ongelukken. Deze jongens zijn vaak lichamelijk niet zo heel erg gewond maar kunnen wel een goede hersenschudding oplopen wat natuurlijk wel gevaarlijk is. Voor de rest hebben ze een beetje de zelfde soort ziektebeelden als op de vrouwen afdeling. Je ziet veel malaria, TBC en HIV. Eerder hadden we ook al een man gezien met snij wonden, een collega vertelde over deze man dat hij gestoken is omdat andere mensen hem vreemd vinden. Ze denken dan dat er een soort verkeerde geest in zo iemand zit en dan willen ze niet dat iemand blijft leven. Deze man was er gelukkig levend van af gekomen. Wel had hij over zijn hele lichaam verwondingen zitten die gemaakt waren met een mes.

Een van onze patiënten deze week was een man van 70 jaar oud, dit is erg oud voor hier. Veel mensen halen de 70 niet. Hij zou eigenlijk voor een operatie moeten omdat hij vocht in zijn scrotum had. Nu had deze man volgens de artsen hier alleen een te hoge bloeddruk. Dat vinden ze hier al wel snel, maar dit komt omdat als er iets gebeurd tijdens zo'n operatie ze hier niet heel veel kunnen doen. Deze man was zondag binnen gekomen. En maandag werd er bloeddruk verlagende medicatie gegeven. Dinsdag verliep de dag een beetje anders als anders er kwam namelijk heel de dag geen dokter langs dus deze man is ook niet gezien door een arts. Wel zag de man er volgens ons echt vermoeid uit. De bloeddruk word maximaal 1 keer op een dag gemeten en die was in de ochtend goed. Op zulke momenten zie je wel dat de verpleegkundige hier niet echt actie ondernemen. Ze wachten de dokter af want die beslist. Maar als er dan geen dokter komt gebeurd er verder ook niets bij zo iemand. Onze collega's konden ons ook niet vertellen waar de arts wel bezig was. Dus zo werd het woensdag. De arts was er al vroeg en deze besloot dat deze meneer donderdag voor operatie mocht als er betaald was voor operatie. De familie krijgt dan een rekening en deze moet voor in het ziekenhuis betaald worden. En zo was er weer een dag voorbij. Donderdag ochtend hoorde we dat deze man overleden was, dit zonder duidelijke oorzaak. Het enige wat we wisten is dat we deze man de afgelopen dagen achteruit gegaan was zonder oorzaak en verward was geworden. Ook de artsen konden hier geen duidelijke reden voor aangeven.

Dan onze dag met de mobile clinic. Wat was dat leuk zeg en wat een mooi werk om te doen. In een oude jeep die bijna van ellende uit elkaar viel gingen we op weg. Een klein stukje over een asfalt weg maar de rest was over zand wegen. De weg waaraan we zitten met het ziekenhus is een van de weinige doorgaande wegen die geasfalteerd is. Dit is ook wel te zien aan het verkeer. Het is erg druk en er komen veel vrachtwagens voorbij. De rest van de wegen zijn dus van zand en worden niet bijgehouden. Erg recht is dus zo'n weg niet. Na een rit van een half uurtje kwamen we geshaket en schor aan. Want door de herrie die de oude jeep maakte moeten we schreeuwen om elkaar te verstaan. Er zaten al veel vrouwen op ons te wachten. De vrouwen leverde allemaal hun kaart in. Totaal waren er 80 kinderen die gewogen moesten wogen moesten worden. Daarna pakte we om de beurt een kaart, je roept dan de naam van het kind en schrijft het gewicht op van het kind wat de moeder onthouden heeft. Dit gewicht lezen de moeders niet zelf van de weegschaal maar vertellen wij aan hun. Waarschijnlijk omdat ze geen cijfers kunnen lezen. Daarna ging lisette helpen met het vaccineren en ik hielp de andere collega. Bij ons kwamen zwangere vrouwen. We deden hun bloedruk meten, buik meten en luisteren of we het hartje konden horen. De doptone ( het apparaat waarmee je de hartslag kan horen) was alleen leeg, dus deden we het weer op de ouderwetse manier. (Zie foto) Dit is wel echt moeilijk. Bij een vrouw was haar buik een stuk te klein, 10 cm. Wel kon ik de hartslag van de baby horen. Deze vrouw moet volgende week dinsdag op controle komen. Als er iets mis is met het kindje kunnen zie hier eigenlijk niets doen. Het is dan wachten tot dat het kindje geboren word en dan overlijd het. Ze gaan bij een overleden kindje in de buik ook niet een bevalling opwekken omdat dit hier gevaarlijker is dan wachten tot dat het lichaam zelf begint. zo was het een mooi dag, deze mensen kunnen zelf niet naar het ziekenhuis komen omdat dit te ver lopen is voor hun. Op deze manier kunnen we toch de moeders en jonge kinderen blijven zien en helpen waar nodig.  

Nog een klein dingetje over deze dag wat wel bijzonder was. Toen ik bezig was een van de buiken te meten van een zwangere vrouw hoorde ik ineens geschreeuw buiten en direct ging onze collega fluisteren. Ze vertelde ons later dat er een man was die ons af stond te luisteren. Ze willen weten welke medicijnen wij geven bij welke ziekte beelden. Deze mensen gaan dit dan na doen in dorpen waar mensen erg arm zijn en het te duur vinden om naar het ziekenhuis te komen of te ver. Ze verkopen dan de medicatie. Dit zijn natuurlijk super gevaarlijke acties. Want als dit mis gaat sterven mensen hieraan.

En dan nog onze vrijdag. Dat is ook een verhaal apart. We aren eigenlijk nog moe van de vorige dag en zaten allebei met een slaaphoofd aan de ontbijt tafel. Maar we zeiden tegen elkaar kom op we gaan niet moeilijk doen en gaan gewoon en zo stonden wij om half 8 bij de gebedsruimte, maar dan wel als enige. De rest van het personeel was her niet. Daar stonden wij dan met ons goede gedrag. Niemand had ons verteld dat er op goede vrijdag niet gewerkt word dor het vaste personeel. In het weekend en dus met feestdagen werkt er ander personeel, wij zijn er nog niet helemaal achter wie dat zijn of hoe dit werkt. Dus toen hebben we maar onze was gedaan, het regende al sinds we uit bed waren dus we wisten nog niet helemaal wat we moesten gaan doen. Maar tijdens het wassen klaarde het op en daarom hebben we nu een heerlijk dagje in tan-swiss gehad.

Bekijk ook nog on filmpje voor nog meer verhalen!!