De tijd gaat te snel

Bij deze weer een inkijkje in ons avontuur in Tanzania. In het ziekenhuis hebben we weer van alles meegemaakt. Met als begin een grappige situatie van onze collega. Zij gaf aan hoofdpijn te hebben dus nam hiervoor antibiotica in van de afdeling. Ze nam een dubbele dosis (voor de kenners amoxiciline 2 gram). Deze antibiotica zit in een capsule, van die plastic hoesjes om de medicatie heen, en dit brak ze al in haar mond open. Dit zegt heel veel over de kennis die hier ontbreekt over dat soort dingen, want dit is ongelooflijk slecht voor je maag. En waarom zou je voor hoofdpijn antibiotica innemen? Daar zijn we ook nog niet achter.

Deze week hebben we een bevalling gezien van een tweeling. Dit blijft zo speciaal en ook omdat het vaak een totale verrassing is voor iedereen. De buik blijft hard na dat het eerste kindje geboren is, er wordt gevoeld en hups daar komt er nog een. Helaas gebruiken ze ook veel geweld/hardhandigheid bij een bevalling. Hier kunnen en willen we niet aan wennen. Het gaat heel erg tegen je gevoel in maar je kan er zo moeilijk wat van zeggen. Wij zijn hier te gast en zo is de cultuur hier maar toch blijft het heel naar om te zien hoe ze vrouwen een klap in het gezicht geven als ze aan het bevallen zijn of als ze de mond afklemmen met hun handen. Terwijl wij hun groot gelijk geven om hard te schreeuwen, want bevallen is geen pretje dat hebben we wel gezien. Ook zijn de verpleegkundige hier soms heel laat bij de geboorte van de baby. De vrouwen liggen dan te bevallen in de verloskamers aan de voorkant. Al er dan iets is roepen ze naar ons maar de zusters roept vanaf het bureau in het midden wat ze moeten doen of dat ze niet zo mogen gillen. Tijdens de weeën draaien ze de vrouwen op de zij. Dit is in het laatste stuk van de bevalling niet bevordelijk. wan hierdoor kunnen de vrouwen niet persen als ze 10 cm ontsluiting hebben De verpleegkundige starten te laat met instructies geven aan de vrouw om te persen. Hierdoor gaat het niet altijd even snel. Ze geven vrouwen dan weinig de tijd om te persen en als het niet snel genoeg gaat gaan ze met 2 personen op de buik duwen in volle kracht. Dit is in Nederland absoluut niet toegestaan. Er bestaat hierbij namelijk een grote kans dat de baarmoeder scheurt of dat de hele baarmoeder uit de vagina komt. Wat we ook wel gebeurd. we staan bij een vrouw die op haar zij lag, waarvan de verpleegkundige dachten dat het kindje nog niet kwam en toen kwam ineens het hoofdje terwijl de vrouw nog op haar zij lag. Dus toen snel handschoenen aan en opvangen maar.

Vrouwen worden met een zwangerschap/bevalling altijd getest op HIV. Dit is heel goed om te weten voor veiligheidsredenen maar ook behandeling voor het kind als het symptomen krijgt na de bevalling. Ondertussen loop je op de afdeling en zie je overal, maar dan ook overal beestjes rondlopen. Intussen zijn we hier bijna aan gewend, maar we schrikken ook nog weleens. Om als voorbeeld te geven: er zitten mieren op de infuusflessen en kakkerlakken in de babybedjes.

We hebben ook veel keizersnee's gezien in de afgelopen tijd. Heel vaak gaat dit goed maar ook hierbij is het leven van de baby soms in gevaar. Omdat een van de redenen kan zijn voor een keizersnee is dat het kindje er niet goed uit kan of dat de moeder een hele hoge bloeddruk heeft en ze bang zijn voor zwangerschapsvergiftiging. Bij een keizersnee die we gezien hebben was de start van het kindje erg slecht. Het ademde niet maar de hartslag was heel sterk. We hebben geschud, beademt, medicatie toegediend via de ader van de navelstreng en onder de voetjes gewreven maar het bleef erg stil. En dan moet je bedenken dat alles zo ontzettend traag gaat, eer je de medicatie heb gekregen van een OK medewerker duurt wel 10 minuten. Dus wij opnieuw beademt, geschud medicatie gegeven en toen was het daar, een flinke en harde schreeuw uit de baby. Nou ik kan jullie vertellen we zijn nog nooit zo blij geweest met een huilende baby. En om jullie gerust te stellen we hebben het daarna lekker geknuffeld en getroost haha ;-) want ons doel was aan het begin van deze reis, en op deze afdeling, om elke dag een baby te kroelen en dat is tot nu toe gelukt!! Ook was er een spoed keizersnee ingepland omdat er een vrouw lag te bevallen maar er was een obstructie waardoor het niet via de normale weg bevallen kon. En ze waren op een gegeven moment de hartslag van het kindje verloren. Ze konden het niet meer horen via de foetuscoop. Hier wordt het hartje van het kindje om de 4 uur beluisterd en als de vrouwen medicijnen krijgen om de bevalling sneller te laten verlopen doen ze het om de 15 minuten. Maar dit was nog niet het geval. Dus ze weten dan niet precies hoelang ze geen hartje meer horen. De radioloog werd gebeld en er werd een echo gemaakt. Hierop was duidelijk te zien dat er geen hartslag meer was. Het kindje was in de buik overleden. Tijdens de keizersnee mochten we de vrouw niet troosten want dit zou juist haar gevoelens erger maken. Ook werd er gezegd tegen deze vrouw dat het haar eigen schuld is omdat ze volgens de arts te lang had gewacht met doorgeven aan de verpleegkundige dat de weeën waren begonnen. En dan te bedenken dat de vrouwen amper informatie krijgen van te voren over bevallen en hoe dit gaat. En ze krijgt wel weer een ander kind wordt er dan heel makkelijk gezegd. Dit is hun cultuur en de mensen hier zorgen op hun manier met liefde voor deze vrouwen maar toch is het heel hard en moeilijk om te zien en te horen.

En deze week is er ook een vervelend nieuwtje. De telefoon van Monica is gestolen. Zij is een van de hoofd verpleegkundige en zorgt voor alle informatie naar andere ziekenhuizen en naar de overheid. Op deze telefoon staat heel veel informatie wat ze nu mist. Hierdoor was ze een aantal dagen ziek thuis. Na het gebed werd er over gesproken in bijzijn van het hele ziekenhuis team. Vervolgens maakt iemand een opmerking dat het wel raar is dat er bij ons als blanke mensen nooit wat gestolen wordt en bij hun altijd. Of ze er nou mee bedoelde dat wij het mogelijk gedaan hadden of dat ze beter van ons kunnen stelen is ons nog steeds niet duidelijk. Maar het voelde wel een beetje vreemd. Toen Monica weer aanwezig was hebben we haar een pak koekjes gegeven als troostfood. Ja, ze was er zo intens verdrietig van. Maar toen hoorde we dus dat we woensdag en donderdag vrij zijn omdat het suikerfeest dan gevierd wordt. Dus we gaan daar lekker van genieten door een paar nachtjes weg te gaan. En dan hebben we alleen nog maar de week van 10 juni dat we in het ziekenhuis werken want op 15 juni vertrekken we naar Zanzibar voor een weekje vakantie.

We hebben in deze week ook geoefend in de kerk om 2 liederen te zingen. We wilden op deze manier afscheid nemen in de kerk. We zijn 7 keer naar deze kerk geweest dus we voelen ons hiermee verbonden. Wat een hartelijkheid en wat voelde we ons altijd welkom. En zondag ging het precies zoals we geoefend hadden. Wat was het bijzonder. Na deze liederen ging de pastor met ons praten en met ons bidden. Dit voelde heel speciaal dat de hele gemeente voor ons aan het bidden was. Jullie kunnen meegenieten met ons in het nieuwe filmpje. Klik op video's voor een gloednieuwe film :-)