Weeshuis

De blog is deze week wat laat maar we zijn erg druk geweest en hebben er sinds zondag een huisgenoot bij. Anne is een arts in opleiding en zij zit in de kamer naast ons. Heel gezellig dat zij er bij gekomen is. Afgelopen week hebben we weer een aantal bevallingen gezien op de afdeling. Waarvan 1 met een vacuümpomp. Dit wordt gebruikt wanneer de bevalling te langzaam gaat en ze vrezen voor het leven van het kindje. Dit is een soort dopje wat ze op het hoofd van het kindje plaatsen en dan vacuüm trekken waardoor ze het kindje eruit kunnen trekken. Dit is heel leerzaam om te zien dus we stonden er met onze neus boven. We hielpen de verpleegkundige door te drukken op de buik van de moeder en door het kindje op te vangen aan de onderkant. Maar de vacuüm schoot tot drie keer toe los, en bij de derde keer met als gevolg dat er heel veel bloed en vruchtwater in het rond spetterde. Petra zat er een beetje onder maar ik heel erg want ik stond het dichtst bij de onderkant. De volgende poging ging gelukkig goed en het kindje werd geboren. Gezond en wel. En toen moest ik schoon gemaakt worden. Ze depte al heel veel bloed weg met een alcohol doekje en werd toen naar huis gestuurd om verder te wassen en te verkleden. Hier heb ik nog snel een foto kunnen maken van mezelf (zie hieronder). Maar dat was allang niet meer zo erg hihi.

Donderdag zijn we opnieuw mee geweest met de mobile clinic. Vorige maand zijn we ook naar hetzelfde dorp geweest waar we kindjes hebben gewogen, gevaccineerd en controles gedaan bij de zwangere vrouwen. Deze mensen en wij komen naar deze plek omdat het ziekenhuis te ver ligt voor de mensen. Een van de belangrijkste dingen die we geleerd hebben hier in Afrika is om vooral overal de tijd voor te nemen. Want voordat er iets voor elkaar is, gedaan is of we weggaan duurt altijd wel even. En dan best wel even. Zoals ook donderdag. We waren om kwart over 8 klaar met de overdracht en we zouden daarna vertrekken met de mobile clinic. Dus we zaten daar te wachten, en te wachten, en te wachten. (Zie hieronder) 

En toen om 10 uur vertrokken we eindelijk, maar aan het einde van de straat stopte we alweer. Er moest nog even ontbijt gekocht worden. Nou toen waren we weer een half uur verder en toen vertrokken we eindelijk naar het dorp. Daar aangekomen moest er natuurlijk eerst het ontbijt opgegeten worden dus voordat we begonnen was de ochtend al voorbij. En wij met onze nederlandse mentaliteit zaten hier stiekem toch wel een beetje onder te zuchten.

Vrijdagmiddag en -avond hebben we de dag van de verpleging gevierd. Hier heet het Florence Nightingale day. Het begon met een dienst waarin de priester voor ging. Tijdens deze dienst gingen de verpleegkundige, waaronder ook wij, naar voren en kregen een kaars. Deze werd aangestoken en we moesten onze andere hand omhoog houden en er werd een eed voorgelezen. Dit is de eed die afgelegd wordt wanneer je het diploma krijgt. Na deze dienst gingen we met de kaars en het koor op elke afdeling langs bij de patiënten. Overal gingen de lichten uit en kwamen wij aan. De patiënten kregen allemaal een stukje zeep als cadeau. En ze waren daar zo onwijs blij mee. Toen gingen we terug en was er 1 kleine taart voor 50 mensen. Dit werd aangesneden door belangrijke mensen uit het ziekenhuis. Iedereen kreeg 1 hapje van de taart. Hoe heerlijk is dat om te zien hoe blij mensen kunnen zijn met een hapje taart of met een stukje zeep. Dan komt toch wel echt het besef hoe dankbaar mensen hier nog zijn met in onze ogen kleine dingen. Daarna gingen om 22.30 uur eten en daar waren we best wel blij mee aangezien we vanaf 13 uur niks gegeten hadden. En toen was de avond alweer voorbij gevlogen.

Zaterdag zijn we naar het weeshuis geweest. En het is best moeilijk om op te schrijven hoe het daar was. Er waren zowel mooie dingen als verdrietige dingen. We kregen een rondleiding van een stagiaire uit België die daar zat voor haar opleiding. Aan het begin woonde de eigenares en de begeleiding (apart van de kinderen) en aan de achterkant woonde de kinderen zelf. De kinderen doen alles zelf; koken, wassen, aankleden, kleding wassen, kamer schoonmaken. De begeleiding stuurt hier alleen aan. Er zijn kinderen in het weeshuis waarvan de ouders zijn overleden maar de meeste kinderen zijn afgestaan of aan de kant van de weg gevonden zijn. Dit omdat ouders er niet voor kunnen zorgen of de kinderen een beperking hebben. Dit kan lichamelijk of geestelijk zijn of beide. Vooral in bepaalde stammen worden kinderen met een beperking niet geaccepteerd. Er zijn geen aanpassingen voor lichamelijke beperkingen. En omdat kinderen met een beperking niet goed dingen aan kunnen geven worden ze daardoor soms vergeten. Ook met verschonen of aankleden, want ze geven dan geen broek aan want daar wordt in geplast want hij kan dat niet goed aangeven. En de kinderen moeten dit zelf weer schoonmaken. Deze kinderen worden begeleidt tot ze 18 jaar zijn en gaan naar school zodat ze een goede toekomst hebben. We hadden een bal en bellenblazen meegenomen en dit werd met veel enthousiasme in ontvangst genomen. En zo reden we weer terug naar Mikumi met ons hoofd vol over het weeshuis. Op een motor met z'n 2e achterop zonder helm en bescherming, 70 km per uur de berg af. Hahah wel even een eng momentje.  

Kijk ook nog even ons super leuke filmpje! 😍