Van heel mooi naar heel moeilijk

Na ons geweldige paaswekend hadden we natuurlijk super veel zin om op de verlosafdeling te gaan starten. Dit is een afdeling waar over het algemeen veel gebeurd en het een komen en gaan van patiënten is. Je weet nooit hoe de dag gaat verlopen en wat voor patiënten er binnen komen. Op deze afdeling is het wel de gewoonte om elke ochtend bij alle moeders de bloeddruk te meten. Dit doen ze om te weten of ze geen zwangerschapsvergiftiging ontwikkelen. Dit begint namelijk met een hoge bloeddruk. Daarnaast doen ze ook bij alle baby's de temperatuur meten en ze controleren bij de zwangeren vrouwen of het hartje van de baby nog klopt. Dus hier begonnen we de eerste dag netjes mee, met als gevolg dat we onze eerste bevalling miste. Want ze komen je niet even halen als er iets voor op de afdeling gebeurd. Je moet echt zorgen dat je zelf aanwezig bent. We jammer maar er volgen er gelukkig nog genoeg. We vroegen aan onze collega of het ook nodig was op de prematuur baby's te wegen. Ze zij dat we dit wel mochten doen. We kwamen er toen achter dat wij ze voor het laatst gewogen hadden 20 dagen geleden. Het erge hierbij was dan ook dat de baby's nog geen 100 gram aangekomen waren. Tijdens de visite met de arts werd hier verder niet naar gekeken tot onze verbazing. Een ander leuk iets was dat er een vrouw binnen kwam die bijna uitgerekend was. Deze vrouw liet een echo maken en maakte zich duidelijk zorgen. Ze sprak een klein beetje engels dus ik vroeg haar waarom. Ze vertelde dat dit haar eerste kind was en dat ze tegen de bevalling op zag. De arts die de echo maakte moest lachen en zei. Ja dat krijg je als je zo laat pas aan kinderen begint dan ga er steeds meer tegen op zien. Deze vrouw was namelijk 30 jaar oud en dat vinden ze hier extreem oud om een eerste kindje te krijgen. Veel vrouwen hebben namelijk voor hun 20e al 1 of 2 kinderen. Ik stelde haar gerust en vertelde dat dit in Nederland heel normaal is!

Het leukste van deze week was nog dit. Dat we ons een naam genootje hebben. Deze vrouw vond het zo bijzonder dat ze voor het eerste een blank iemand zag, en dat wij voor hun wilde zorgen. Daarom heeft ze haar kindje naar ons vernoemd. Elke kindje krijgt namelijk pas een naam als het het ziekenhuis verlaat.

De tweede dag was een heel andere dag. Deze nacht waren er al 3 bevallingen geweest en het was behoorlijk druk op de afdeling. Nadat wij de controles bij al onze patiënten gedaan hadden. Kwam er een vrouw binnen die aan het bevallen was. Ze lag niet op een van de verloskamers maar naast de balie op een brancar. Waarom dit was begrepen we niet echt. Ze had al een aardig tijdje weeën en de ontsluiting was ook al een eindje op weg. Dus bedacht een van onze collega's dat ze wel even de vliezen kon breken. Ze brengen dan een soort van kapotte schaar naar binnen waarvan de punt scherp is en ze breken ze de vliezen. Toen ontstond er een probleem want de baby had in het vruchtwater gepoept en dit kan levensbedreigend zijn voor de baby. Dus er werd gesloten dat ze voor een spoed keizersnee zou gaan. Maarja wat noem je hier spoed. Een half uur later kwam er een arts kijken en die kon gelijk de bevalling doen wat het kindje kwam er al uit. Wat super mooi is het om dit allemaal te zien, het bijzondere was alleen dat deze vrouw nu midden op de afdeling naast de balie bevallen was waar iedereen mee kon kijken. Ja privé is hier nog wel een dingetje!! De baby is gezond geboren en woog een bijna 8 pond. Na dit allemaal kreeg de moeder wel en fatsoenlijk bed en een beetje privé op een van de verloskamers. Onze taak was daarna samen met een collega om de placenta weg te brengen. Alle placenta's gaan hier een een grote betonnen bak onder de grond, het stinkt verschrikkelijk en ziet er wel bijzonder uit. Bij terug komst op de afdeling schrokken we enorm. Terwijl wij al pratend de afdeling op liepen lag er op de plek waar normaal gesproken de pas geboren baby's liggen een gestorven kindje. Het zag er uit als of het lag te slapen maar je zag ook dat het leven er uit was. Het kindje was nog geen 3 dagen oud geworden. De moeder stond er alleen bij en moest haar familie nog op de hoogte stellen. Er kon niets meer aan gedaan worden daar hebben ze hier niet de mogelijkheid voor. Dit kindje had zuurstof te kort gehad tijdens de bevalling en is waarschijnlijk daardoor overleden. De bevalling had te lang geduurd. Het is zo heftig om eerst zo'n mooie bevalling te zien en nog geen uur later zie je een ander kindje gestorven liggen. Hier hebben we allebei echt even een zware dobber aan gehad, dat leven en dood dan zo dicht na elkaar komt.

Donderdag gingen we weer naar de afdeling in afwachting wat we vandaag weer tegen zouden komen. Er lag een jong meisje van net 17 jaar te bevallen. Je zag de angst in haar ogen staan. Als zulke jongen meiden moeten gaan bevallen is er meer kans op complicaties en daarnaast zie je ook gewoon aan zo iemand dat ze erg eigenlijk psychisch nog niet aan toe zijn. Al is 17 hier geen ongewone leeftijd om kinderen te krijgen. Het meisje lag veel te roepen en was bang bij elke wee. Bij 4 centimeter ontsluiting braken ze de vliezen om de bevalling een beetje op te laten schieten. Eind van de ochtend hoorde ze de hartslag van de baby trager worden daarom ging dit meisje voor een keizersnee. Ook deze keer duurde het weer lang voordat ze echt weg was en lisette ging mee. Het kindje was blauw toen het geboren werd en dus was alles waarschijnlijk maar net op tijd.

Zelf bleef ik op de afdeling en liep met een van de dokters visite. Dit was gisteren niet gebeurd omdat het te druk was op de plek waar de nieuwe patiënten binnen komen. de artsen zien dan alleen wat echt noodzakelijk is. Deze arts liep wel bij de prematuur baby's langs, gelijk stelde ik de vraag hoe het kwam dat deze baby's niet aan kwamen. Ze gaf aan dat de baby's te klein zijn om te drinken. En op de vraag of we ze dan geen sonde moesten geven kwam het antwoord ja dat zou kunnen. Dit is echt weer zo'n geval van geen actie ondernemen als het wel kan. Hier lopen we ook nog regelmatig tegen aan. Als iets niet kan omdat ze de middelen hier niet hebben kunnen we dit wel accepteren maar als er wel wat gedaan kan worden maar het gebeurd niet is dit echt moeilijk. Dit valt echt onder de mentaliteit van het land. Deze mensen kunnen niet ver vooruit kijken dus zo denken en redeneren ze ook niet. Dat brengt mij gelijk bij vanmorgen. Want wij stonden weer is netjes bij de gebedsplaats van het ziekenhuis, maar er was niemand. Ze waren ons vergeten in te lichten dat het vandaag een nationale vrije dag was. Oeps. Ze voelen zich dan wel enorm schuldig maar ja je kan het ze soms ook niet echt kwalijk nemen ze denken gewoon ze anders als wij.