Al weer over de helft

10 mei 2019 - Mikumi, Tanzania

Ooooww de tijd gaat echt te snel, want ja we zijn deze week gewoon al over de helft. We zitten al weer 3 weken op de verlos en beginnen ons hier al aardig thuis te voelen. We hebben intussen 8 bevallingen gezien en 3 keizersnee's. Dus ja de ervaring begint te komen! De dagen gaan hier echt snel. We zitten ons bijna nooit te vervelen want er is altijd wel een klusje te doen. Maar met zulke bezige dagen beleven we natuurlijk ook weer super veel. Zo was er maandag een patient. Toen ik aan kwam op de afdeling waren onze collega's al met haar bezig. Ze had uitval van haar rechter arm en gaf aan zich niet lekker te voelen. Bij een kracht test waarbij ik haar liet knijpen in mijn beide handen, was er een duidelijk verschil. Deze vrouw had echt weinig kracht in haar linker arm. Ze kon hem ook niet goed hoog houden. De arts was al aanwezig op de afding dus ik ging hem gelijk maar even halen. Toen kreeg ik tot mijn verbazing het antwoord. Ja sorry ze moet echt even wachten tot dat we met de ronde beginnen eerder ga ik niet bij haar kijken. En hij was niet druk ofzo. Ik stond daar echt met mijn mond vol tanden. Maar ja je kan er op dat moment niets aan doen. Ik verdacht haar eigenlijk wel van een hersenbloeding of een TIA. Ongeveer een uur later waren we met de arts bij haar. Deze keek er even naar en zo ow dat is niet bijzonders hoor. Ze heeft gewoon te weinig bewogen en daardoor verliest ze de functies van haar arm. Hij zag aan mij denk ik dat ik het hier niet helemaal mee eens was, dus zei hij leuk tegen mij; Ik laat haar over in jouw handen, jij moet zorgen dat ze fysiotherapie krijgt en daardoor krijgt ze dan wel weer haar kracht terug. En zo ging er een dag voorbij zonder dat er echt naar haar gekeken word. Hier in zie je weer te mentaliteit van de mensen hier, ze gaan altijd van het beste uit en het valt altijd wel mee. Maar zo zie je wel dingen over het hoofd. En dat was de volgende dag te merken. Ze was verhuist naar een ander plekje omdat ze te onrustig was door verwardheid, haar kind afstoten en lichamelijk achteruit ging. Ze moest echt helemaal verzorgd worden. Een andere arts kwam mee kijken en die zei dat ze een hersenvliesontsteking had. Dus werd er een ander behandel plan opgesteld en moeten we de komende 72 uur afwachten of er verbetering optreed. Wij hebben dat de andere dagen niet gezien. Ze ging ook niet achteruit meer gelukkig. En stiekem denken wij nog steeds dat het wel eens een hersenbloeding of een TIA is. Maarja wij zijn natuurlijk geen dokters.

Verloskamer0BDF5CD1-2874-485E-B042-8FC08A11B717

( verloskamer en de medicijnkast)

Iets anders grappigs van de afdeling is dat we elke dag mensen aan het verhuizen zijn naar een ander plek op de afdeling. Het gaat namelijk zo. Voor elk soort patiënt is er eenplekje op de afdeling. Zo liggen de patiënten die net voor keizersnee zijn geweest helemaal vooraan. Maar als er weer nieuwe mensen bij komen moeten de vrouwen die eerder zijn geweest verhuizen naar achteren op de afdeling. Dan is er een stuk waar je ligt te wachten op je bevalling of je bent zwanger en opgenomen met bijvoorbeeld malaria. Helemaal achter op de afdeling liggen de vrouwen die bevallen zijn en waar wij eigenlijk bijna geen zorg bij hebben. En de vrouwen bevallen weer aan de voorkant van de afdeling, en verhuizen daarna weer naar de achterkant. Dus zo zijn wel elke dag mensen van voor op de afdeling aan het verhuizen naar achter op de afdeling.

OnderzoekstafelKarrentje om de wonden te verzorgen

( onderzoekstafel en het karrentje met wondmatriaal)

Dinsdag had ik de eer om mijn tweede bevalling te doen. Wij mogen dan echt het kindje opvangen en de eerste zorg geven met hulp van een collega natuurlijk. Wij zijn immers geen verloskundige. De bevalling verliep vlot en na een paar keer persen werd er een meisje geboren. Alleen ze wilde niet ademen. Als snel namen ze het kindje mee en bleef ik alleen achter bij de moeder. Het ging niet goed met het het kindje en ik had wel door dat ik geen hulp meer zou krijgen dus heb ik zelf de bevalling afgemaakt, de placenta opgevangen en de moeder verzorgd. Toen de moeder er weer netjes bij lag ben ik gaan kijken bij het kindje. Ze ademde nog steeds niet, maar er was een sterke hartslag. Lisette stond het kindje te beademen en er werd van alle gedaan om leven in dit kindje te krijgen. We zijn een uur bezig geweest maar het mocht geen zin hebben. Na 3 kwartier voelde je de hartslag langzamer worden en na een uur was de hartslag weg. Ze hebben gevochten voor dit kleine meisje maar zonder resultaat. Een collega vertelde ons dat de moeder de dag voor de bevalling iets ingenomen had wat de bevalling opgang moest brengen. Deze medicatie word geven door iemand die geen dokter is en ze vertelde dat deze medicatie som schadelijk kan zijn voor moeder en kind. We weten niet of dit de oorzaak was maar er werd wel een hartig woordje gesproken met de familie. Zo hebben we weer een kindje zien sterven. Misschien was de oorzaak de medicatie of was er iets lichamelijk mis met het kindje we weten het niet. Wel is er alles gedaan om dit kindje in leven te houden.

Leren ontsluiting meten

( leren ontsluiting meten)

Deze week hebben we ook voor het eerste een kindje gezien met een aangeboren afwijking. Dit kindje werd in de medische overdracht al besproken dus we waren gelijk nieuwsgierig wat er nu precies aan de hand was. Op de afdeling bleken we niet de enige te zijn want er stonden al zo'n 6 collega's om het kindje heen. Dit kindje was geboren met te weinig buikspieren. Hierdoor kwamen de darmen naar buiten op de plek van de navel. Wel zat dit alles in een soort van wit vlies waar je door heen kon kijken. Aan een van de artsen vroeg ik wat de mogelijkheden hier voor zo'n kindje zijn. En hij vertelde me dat ze dit ook hier in Tanzania kunnen verhelpen maar dan wel in een ander ziekenhuis in een grote stad. Daar waren we echt blij mee. Dit zouden ze dan doen als het kindje 6 maanden oud was. Want dan is het sterk genoeg om zo'n operatie te overleven. Op de vraag waar dat kindje in de tussen tijd blijft kreeg ik het antwoordt dat het gewoon naar huis ging natuurlijk. Maar thuis hier bij de mensen is bijna geen hygiene overal vliegen vliegen rond. Zo kindje is zo vat baar voor een infectie. Maar het kindje had blijkbaar al meer onder de leden want de volgende ochtend was het kindje overleden. We denken dat zulke kindjes hier eigenlijk geen kans hebben. In Nederland is de kans dat alles goed gaat al klein, laat staan hier.

Al een paar keer zijn we door een collega uitgenodigd om bij haar thuis te komen. Dus deze week zijn we gegaan. Ze zou op ons wachten na het werkt. Maar dat was ze natuurlijk vergeten. Een afspraak maken blijft hier ook moeilijk. Maar na even rond vragen wisten we ongeveer waar ze woonde en halverwege wilde een andere collega ons wel even naar haar toe brengen. En zo kwamen we in haar huis. Een tweekamer woning, slaapkamer en een woonkamer. Ze was helemaal blij ons te zien. En daar zaten we dan. Het gesprek verliep een beetje stroef omdat deze collega niet zo spraakzaam is, maar gelukkig was er een vriendin bij haar die ook goed engels spraak dus daar hebben we mee zitten kletsen. Na ongeveer een kwartier kregen we allebei een glazenflesje met cola. En weer even later moesten we natuurlijk mee eten. Het waren bruine bonen met iets wits wat wat weg had van kikkererwten. Opzich best wel lekker maar het viel als een blok op je maag. Toen we na anderhalf uur weg wilde gaan was ze bijna beledigt zo snel ga je toch niet weg. Maar voor ons gevoel waren we echt uitgepraat dus we zijn toch gegaan. Het was wel echt even leuk om zo bij een collega thuis te zijn en te zien hoe ze hier een beetje wonen.

Op visite bij een collega van de kinderafdeling(in het wit)Je krijgt een hele maaltijd, ook als je eventjes op bezoek komt

Zo dit waren weer wat verhalen van de afgelopen week. We leren hier zo veel en maken elke dag wel iets bijzonders mee. We leren hier echt hoe goed wij het hebben en dat ze hier met zoveel minder moeten doen. 

Materiaal steriel makenDe uniformenwas

Vrijdag = schoonmaakdag

( in deze tonnen maken wij onze matrialen schoon)

Foto’s

3 Reacties

  1. Chantal:
    10 mei 2019
    Wat maken jullie veel mee meiden... en wat overlijden er veel kindjes :(

    Sem zei trouwens over het filmpje van Lisette met koud water douchen... IS DAT IN TANZANIA!! DOUCHE JE MET KOUD WATER... NOU DAAR WIL IK NIET HEEN...😂😂 wat een fijn leven hebben we hier dan eigenlijk he.. mogen eigenlijk niet klagen... goede medische zorg en jaja warm water ;)

    we wachten weer geduldig op jullie nieuwe verhalen...
  2. Rob & Bianca:
    11 mei 2019
    Hoi meiden,wat schiet de tijd toch snel voor in he alweer op de helft. Hebben jullie zelf ook dat gevoel dat t snel gaat?
    En wat maken jullie een hoop mee en iedere dag is anders. Maar wat een hoop trieste dingen maken jullie mee en wat een hoop verdriet.
    Wat is t in Nederland dan toch goed en anders geregeld he.
    Moest erg om t stukje lachen van Sem mbt t douchen. En met t luisteren naar jou Lisette heb ik erg moeten lachen. Dat je tanden nog in je mond zitten zeg met al dat koude water 😉
    Meiden heel veel lieve groetjes van ons😘
    En we wachten met smacht weer op nieuwe verhalen van jullie
  3. Carina:
    14 mei 2019
    Wat een mooie verhalen en wat maken jullie veel mee. Vooral moeilijke dingen. Wat hebben wij het dan goed in Nederland en we mopperen vaak zoveel.